In 1996 trad ik in bij de Dominicanessen. Die beslissing kwam niet uit de lucht vallen — het was het resultaat van een diep verlangen om te leven in waarheid, verbondenheid en stilte. De Dominicaanse traditie bood mij een thuiskomst in iets groters dan mezelf.
Wie zijn de Dominicanen?
De Dominicanen, officieel de Orde der Predikers (Ordo Praedicatorum), werden gesticht in 1216 door Dominicus van Caleruega. Zijn missie was helder: de waarheid verkondigen — met compassie, met kennis, en altijd in verbinding met de wereld. Dominicanen zijn geen afzonderlijke kluizenaars. Wij leven temidden van mensen.
Wat mij altijd geraakt heeft in deze orde is de balans tussen studie, gebed en betrokkenheid. Dominicanen worden gevormd door contemplatie, maar ze blijven niet zwijgen. Ze spreken, schrijven, preken — niet om gelijk te krijgen, maar om te delen wat hen raakt en beweegt.
Dominicaanse spiritualiteit
Dominicaanse spiritualiteit betekent voor mij: durven vragen stellen. De waarheid is geen bezit, maar een zoektocht. Daarom zijn Dominicanen ook zo'n lezende orde. Wij vertrouwen erop dat de Geest spreekt via boeken, gesprekken, stilte én ervaring.
“Contemplata aliis tradere” — Wat je in de stilte gevonden hebt, deel je met anderen.
We leven in een tijd vol meningen en geluid. Wat ik heb geleerd van de Dominicaanse weg, is om eerst te luisteren — naar jezelf, naar God, naar de ander. Pas dan ontstaat spreken dat opbouwt, geneest en verbindt.
Vrouwen in de Orde
Als vrouw voel ik me niet tweederangs in deze traditie. Integendeel. Vele Dominicanessen gingen mij voor als denkers, mystici, opvoeders, activisten. In de middeleeuwen al schreven vrouwen als Catharina van Siena krachtige brieven aan pausen en koningen. Vandaag zijn er nog steeds talloze vrouwen die binnen deze orde werken aan rechtvaardigheid, spiritualiteit en verbinding.
Mijn eigen Dominicaanse weg
Mijn leven als Dominicanes kreeg vorm door mijn boeken, lezingen, gesprekken en aanwezigheid in de media. Ik voelde me geroepen om taal te geven aan wat vaak onzichtbaar blijft: kwetsbaarheid, verlangen, geloof. Dat was mijn prediking.
Soms gebeurde dat op een podium, soms in een ziekenhuisbed. Soms in een druk auditorium, soms tijdens een stil gebed. Maar steeds opnieuw keerde ik terug naar de kern: ik ben geroepen om te luisteren en te spreken. Om te ontvangen en te geven. Om gemeenschap te bouwen in een wereld die vaak individualistisch en luid is.
Contemplatie en Actie
Veel mensen denken dat kloosterlingen zich terugtrekken uit de wereld. Voor mij was het precies omgekeerd. Mijn roeping bracht mij juist dichter bij mensen: bij hun verhalen, hun pijn, hun vragen. Contemplatie voedt mijn actie — en actie vraagt om contemplatie.
De spiritualiteit van de Dominicanen heeft mijn leven richting gegeven. Het heeft mij geleerd dat zwijgen krachtig kan zijn, maar ook dat spreken soms noodzakelijk is. Altijd in dienst van waarheid, gemeenschap en vrede.
Ik ben dankbaar dat ik deel mocht uitmaken van deze orde. De Dominicaanse weg is geen gemakkelijke, maar wel een ware. Ze vraagt om moed, om eerlijkheid, en om een open hart. En bovenal: ze nodigt uit tot een leven dat gedragen wordt door liefde en licht.