Ik ben Holkje Berber van der Veer, geboren op 14 oktober 1960 in Amsterdam. In mijn roeping vond ik een diep verlangen om te leven vanuit kwetsbaarheid, verbondenheid en spiritualiteit. Als dominicanes, theoloog en schrijfster probeerde ik steeds trouw te blijven aan die roepstem.
Leven met kwetsbaarheid
Vanaf mijn geboorte droeg ik het syndroom van Marfan bij me: een aandoening die mijn lichaam fragiel maakte. Mijn hart, rug en longen vroegen voortdurend zorg. In plaats van het te zien als zwakte, leerde ik die kwetsbaarheid te omarmen als weg tot nabijheid — met mezelf, met anderen, met het Goddelijke.
Mijn lichamelijke beperkingen leerden me luisteren — naar mijn binnenste, naar mijn medemens, en naar stilte. Die leer is essentieel geweest in mijn theologische en spirituele leven.
Roeping in de Orde der Dominicanessen
In 1996 trad ik toe tot de Dominicanessen — niet om te verdwijnen, maar om juist diep verankerd aanwezig te zijn. Ik behield mijn naam: Holkje. Geen nieuwe titel, geen andere identiteit — gewoon Holkje, zuster Holkje.
De rijkdom van de dominicaanse traditie schommelde tussen contemplatie en actie, stilte en spreken, studie en dienstbaarheid. Die balans gaf mij houvast — en leidde mij in mijn werk met anderen.
Schrijven vanuit geloof
Schrijven werd voor mij een vorm van gebed. In Verlangen als antwoord (2013) schreef ik over hoe verlangen ons leven richting kan geven. In Veerkracht (2016) verkende ik hoe kwetsbaarheid en lichamelijke beperking ons sterker kunnen maken — zonder illusies, maar met eerlijke hoop. En in Drijf-veer. De angst voorbij (2019) verwoordde ik de weg voorbij angst naar vertrouwen en verbondenheid.
Mijn woorden waren nooit bedoeld als lessen, maar als uitnodiging. Veel lezers vertelden me dat ze zich in mij herkenden — dat ze durfden te spreken over hun eigen angsten, hun verlangen of hun breekbaarheid.
Spreken en delen
Naast boeken gaf ik lezingen, verscheen in interviews, droeg bij aan het tijdschrift Open Deur, was te horen in podcasts zoals Zij heeft een verhaal, en werd uitgenodigd in programma’s zoals De Verwondering.
Die mediabaarheid voelde nooit als prestige, maar als verantwoordelijkheid: om zachte woorden uit te spreken in een harde wereld.
Geloof in relatie
Voor mij was geloven nooit iets dat zich binnen de muren van een kerk afspeelde. Geloof leeft in relaties — met mensen, met stilte, met de schepping, met God. Mijn spiritualiteit was alledaags: luisteren, delen, mededogen, trouw.
Mijn theologie was niet theoretisch, maar praktisch en mensgericht. Hoe worden we boekdelen van hoop in een gebroken wereld? Hoe dragen we aandacht? Hoe luisteren we?
Het afscheid
In juni 2022 werd mijn weg hier op aarde beëindigd in Nijmegen — omringd door liefdevolle gemeenschap en zorg. Mijn lichaam werd moe, maar mijn woord en hoop mochten verder leven in wie ze hebben aangeraakt.
Mijn leven was een pad van trouw aan kwetsbaarheid, stilte, verbondenheid. Dank je dat je naar mijn stem hebt willen luisteren. Moge zij zacht weerklinken binnen jou — een reminder dat jij niet alleen bent.