Toekomst. Wat een krachtig woord. Het roept verwachting op, hoop, maar ook vragen. Wat zal er komen? Wat mag ik nog betekenen? Voor mij is toekomst nooit iets geweest dat zich beperkt tot plannen of doelen. Het is een innerlijke houding: een bereidheid om te blijven leven, ook als het leven kwetsbaar is.
Kwetsbaarheid als Kracht
Ik leefde met een lichaam dat anders was, een lichaam dat mij confronteerde met mijn grenzen, soms ook met pijn. Maar juist in die kwetsbaarheid vond ik een diepe verbondenheid met anderen. Het leerde me luisteren, aanwezig zijn, niet oordelen. Mijn toekomst lag niet in genezing, maar in groei – innerlijke groei, spirituele verdieping, en verbinding met de ander.
Vertrouwen als Geloofsdaad
In het kloosterleven leerde ik dat vertrouwen geen naïef optimisme is, maar een daad van geloof. Vertrouwen betekent durven leven met open handen. Niet alles controleren, maar openstaan voor wat komt. In mijn laatste jaren werd dit vertrouwen een oefening van elke dag: kiezen voor licht, voor verbondenheid, voor het Goddelijke dat zich toont in het kleine en het stille.
“Ik hoef niet te weten wat de toekomst brengt, als ik weet dat ik niet alleen ga.”
Toekomst voor de Ander
Mijn werk als theoloog en spreker draaide altijd om de vraag: hoe kunnen wij bijdragen aan een toekomst die menselijker is, rechtvaardiger, spiritueel rijker? Ik geloof dat ieder mens geroepen is om zaadjes van hoop te planten, zelfs als we de oogst niet meer zullen zien.
Daarom schreef ik, sprak ik, deelde ik. Niet om mijn eigen verhaal centraal te stellen, maar om mee te bouwen aan een wereld waar stilte weer ruimte krijgt, waar gemeenschappen leven vanuit zorg en compassie.
Een Spirituele Erfenis
Toen mijn gezondheid achteruitging, vroeg ik me niet af: "Waarom ik?" Maar: "Wat mag ik nog betekenen?" Deze vraag hield me levend. Ik geloof dat wat wij achterlaten niet zit in gebouwen of boeken, maar in relaties, in inspiratie, in wat anderen in beweging zet.
- Een vriendelijk woord kan een leven veranderen.
- Een gedeeld gebed kan hoop wekken in een gebroken hart.
- Een geschreven gedachte kan jaren later nog iemand troosten.
Mijn toekomst lag in overgave. Niet opgeven, maar toevertrouwen. Niet passief wachten, maar actief liefhebben. In elke ontmoeting zit een stukje toekomst verborgen – als we bereid zijn het te zien.
De Toekomst is Nu
Misschien is dat de belangrijkste les die ik leerde: de toekomst is niet ver weg. Ze begint hier en nu. In hoe we luisteren. In hoe we liefhebben. In hoe we leven. Mijn stem leeft voort in de boeken die ik schreef, in de lezingen die ik gaf, in de mensen die mij hoorden en zich geraakt voelden.
En als mijn stem soms zwak was, dan hoop ik dat mijn zwijgen sprak. Want in stilte groeit de toekomst, als een zaadje in de aarde – onzichtbaar, maar krachtig.
Laat ons daarom de toekomst niet vrezen, maar verwelkomen. Niet als iets dat over ons heen komt, maar als iets dat door ons heen stroomt. De toekomst is een spirituele ruimte, een uitnodiging om onszelf telkens opnieuw te geven – in liefde, in waarheid, in verbondenheid.
En daarin, geloof ik, zullen we elkaar vinden.